ZnalazÂłem tego ficka na necie i bardzo mi sie spodobaÂł, wiĂŞc zamieszczam!

fanfick by Neko Yoru




MiaÂł takie dÂługie palce.
Seunghyun jakoÂś od razu zwrĂłciÂł na nie uwagĂŞ.
ChÂłopaka zauwaÂżyÂł, gdy tylko ten wszedÂł do klubu. WyraÂźnie naleÂżaÂł do tego rodzaju osĂłb, ktĂłre od razu rzucajÂą siĂŞ w oczy.
BiaÂłe, opadajÂące na oczy wÂłosy i radosny, na swĂłj sposĂłb dzieciĂŞcy, uÂśmiech. MiaÂł w sobie coÂś cudownie niewinnego.
Tak naprawdĂŞ, rzadko w ten sposĂłb zwracaÂł uwagĂŞ na facetĂłw – z reguÂły wybieraÂł kobiety jako towarzystwo do drinka i do ³ó¿ka.
ChÂłopak musiaÂł mieĂŚ w sobie coÂś naprawdĂŞ fascynujÂącego. Ten dzieciak miaÂł.
TaĂączyÂł chwilĂŞ w tÂłumie, zupeÂłnie ignorujÂąc otaczajÂących go ludzi. WidaĂŚ byÂło, Âże taĂączyÂł tylko dla siebie. Seunghyun nie mĂłgÂł oderwaĂŚ od niego oczu.
Wci¹¿ œledzi³ go wzrokiem, gdy ch³opak podszed³ do baru i zamówi³ jakiegoœ kolorowego drinka. I te d³ugie, szczup³e palce obejmuj¹ce szklankê.
Wtedy po prostu podszedÂł bliÂżej i zaproponowaÂł rozmowĂŞ.
Ch³opak tylko siê szerzej uœmiechn¹³ i opar³ brodê na po³o¿onych na blacie d³oniach, patrz¹c na niego uwa¿nie.
Godzinê póŸniej wytoczyli siê razem z baru œmiej¹c siê, ze wszystkiego i niczego jednoczeœnie. Ch³opak siê dot¹d ani razu nie odezwa³, tylko ca³y czas siê uœmiecha³. Teraz mocno obejmowa³ Seunghyuna, gdy prowadzili siê nawzajem do taksówki.
JuÂż w samochodzie, te piĂŞkne, dÂługie palce zaczĂŞÂły rozpinaĂŚ jego koszulĂŞ i wÂślizgiwaĂŚ siĂŞ pod niÂą, jakby obdarzone wÂłasnym Âżyciem, podczas gdy ich wÂłaÂściciel byÂł wyraÂźnie bardziej zainteresowany ustami czarnowÂłosego.
Seunghyun nawet siĂŞ nie zastanawiaÂł nad hotelem, i pojechali wprost do jego mieszkania.
Szybko zrzucone w drodze do sypialni ubrania, i delikatny, namiĂŞtny seks, jakiego Seunghyun nie miaÂł od dawna, od jeszcze dawniej z mĂŞÂżczyznÂą, a chyba nigdy w tej sypialni.
Ch³opak zasn¹³ szybko, a Seunghyun zaraz po nim, tul¹c go do siebie delikatnie, i myœl¹c, ¿e nawet przez sen siê uœmiecha i ciesz¹c siê, ¿e bia³ow³osy po wszystkim nie wsta³ i nie wyszed³, jak sam zwykle robi³.
Lecz w nocy nagle obudziÂł go pÂłacz.
Ch³opiec siedzia³ skulony na ³ó¿ku, obejmuj¹c ramionami kolana i p³aka³. Spojrza³ na niego jak przera¿one zwierz¹tko.
“BojĂŞ siĂŞ…” wyszeptaÂł.
Dwa ciche sÂłowa. Seunghyun po raz pierwszy sÂłyszaÂł, Âże coÂś powiedziaÂł. PomyÂślaÂł, Âże jego gÂłos jest przyjemny, miĂŞkki i mocny…
Z³apa³ go za rêkê, za d³où o tych œlicznych d³ugich palcach, i przygarn¹³ go do siebie by mocno przytuliÌ. To by³ odruch, instynktowne dzia³anie.
Zacz¹³ delikatnie g³askaÌ jego miêkkie, bia³e w³osy, sca³owywaÌ s³one ³zy z policzków i szeptaÌ ciche, koj¹ce s³owa by go uspokoiÌ. Nagle wyda³ mu siê taki drobny, gdy skuli³ siê w jego ramionach, rozpaczliwie siê w nie wczepiaj¹c.
Wkrótce zasn¹³, lecz Seunghyun jeszcze d³ugo szepta³ do niego uspokajaj¹co.

Ale, gdy obudzi³ siê rano, ³ó¿ko by³o zimne, a ch³opaka nigdzie w pobli¿u.
Jednak jego ubrania leÂżaÂły starannie poskÂładane na krzeÂśle, a w powietrzu unosiÂł siĂŞ delikatny zapach naleÂśnikĂłw i jabÂłek z cynamonem.
Ch³opak wci¹¿ tu by³, sta³ w kuchni, boso, w jednym ze starych podkoszulków Seunghyuna i, nuc¹c pod nosem jak¹œ prost¹ melodyjkê, sma¿y³ naleœniki.
OdwrĂłciÂł siĂŞ do niego, znĂłw uÂśmiechniĂŞty, tak jak caÂły wczorajszy wieczĂłr, i Seunghyun miaÂł wraÂżenie, Âże od tego uÂśmiechu roÂśnie mu serce, a kuchnia staÂła siĂŞ jaÂśniejsza i przyjemniejsza niÂż kiedykolwiek.
I znĂłw ten odruch - podszedÂł do niego i przytuliÂł go mocno.
ChÂłopak zaÂśmiaÂł siĂŞ radoÂśnie.
“UwaÂżaj!” zawoÂłaÂł, nie przestajÂąc siĂŞ ÂśmiaĂŚ, ostroÂżnie odsuwajÂąc, wci¹¿ trzymanÂą w dÂłoni, rozgrzanÂą patelniĂŞ.
“Jednak umiesz mĂłwiĂŚ.”
“Czasem lubiĂŞ milczeĂŚ.”
PowiedziaÂł, Âże nazywa siĂŞ Kwon Jiyong. MiaÂł dwadzieÂścia lat i studiowaÂł na wydziale mody. LubiÂł taĂączyĂŚ, ÂśpiewaĂŚ i robiĂŚ zakupy.
ÂŻaden z nich nie wspomniaÂł sÂłowem o tym, co wydarzyÂło siĂŞ w nocy.
Po Âśniadaniu Jiyong chciaÂł wyjœÌ, mruczÂąc niewyraÂźne ‘do zobaczenia’, tonem wyraÂźnie mĂłwiÂącym, Âże wiĂŞcej siĂŞ juÂż nie zobaczÂą. Jego uÂśmiech przygasÂł, i straciÂł swĂłj radosny wyraz.
Seunghyun zatrzymaÂł chÂłopaka w drzwiach, zaskakujÂąc tym nawet samego siebie, i pocaÂłowaÂł namiĂŞtnie, dajÂąc mu do zrozumienia, Âże WYMAGA kolejnego ‘zobaczenia’.
Ale gdy Jiyong wyszedÂł, uÂświadomiÂł sobie, Âże nie ma nic - adresu, czy numeru telefonu, nawet imiĂŞ mogÂło byĂŚ faÂłszywe.
Nie widziaÂł go tydzieĂą. AÂż znĂłw wybraÂł siĂŞ do tego klubu, a chÂłopak juÂż tam byÂł, znĂłw taĂączÂąc tylko dla samego siebie. Seunghyun pomyÂślaÂł, Âże przypomina mu motyla.
Tak jak poprzednio, podszedÂł do niego przy barze, i, tak jak poprzednio, chÂłopak siĂŞ nie odzywaÂł a tylko uÂśmiechaÂł. MĂłgÂł jednak przysiÂąc, Âże ten uÂśmiech rozjaÂśniÂł siĂŞ na jego widok.
I znĂłw jego mieszkanie, i znĂłw cudowny seks. I znĂłw cichy pÂłacz, kojÂące sÂłowa i delikatne uÂściski.
Tym razem jednak chÂłopak zostaÂł u niego dwa dni.
Jiyong pachniaÂł dla niego jabÂłkami i cynamonem. Nie sztucznym zapachem olejku, jaki siĂŞ dodaje na ÂświĂŞta do ciasta, tylko sÂłodkim zapachem ÂświeÂżo krojonych jabÂłek i ostrym, wyrazistym aromatem, dopiero co poÂłamanej, kory cynamonowej.
Takie podchody trwaÂły dwa miesiÂące, nim Jiyong daÂł za wygranÂą i przestaÂł siĂŞ ÂżegnaĂŚ z nim jakby mieli siĂŞ juÂż nie zobaczyĂŚ. Po kolejnym miesiÂącu wprowadziÂł siĂŞ do niego, powiĂŞkszajÂąc sÂłodki zamĂŞt, jaki zrobiÂł w jego Âżyciu.
I ‘sÂłodki zamĂŞt’ byÂło idealnym okreÂśleniem.
Gdy skakaÂł po mieszkaniu z trzepaczkÂą do ciasta, udajÂąc, Âże to mikrofon i ÂśpiewaÂł do niej ‘Marshmallow! Marshmallow! CzyÂżby to byÂł miÂłoœÌ?’ z piosenki IU, cieszÂąc siĂŞ przy tym jak gÂłupi.
Gdy nie dawa³ siê rano dobudziÌ[Seunghyun doœÌ szybko dowiedzia³ siê, ¿e samodzielne, wczesne wstanie, jest dla Jiyonga wyj¹tkowym zjawiskiem i uzna³by je w³aœciwie za niemo¿liwe gdyby nie pamiêta³ ich pierwszego poranka z naleœnikami].
Gdy biegaÂł po caÂłym mieszkaniu w panice, bo znĂłw gdzieÂś zapodziaÂł projekty na zajĂŞcia, a ktĂłre w koĂącu okazywaÂły siĂŞ byĂŚ albo na samym wierzchu, albo w najdziwniejszych miejscach, bo byÂł na tyle nieprzytomny koĂączÂąc je, Âże lÂądowaÂły na przykÂład w zamraÂżarce.
Najgorsze byÂło, kiedy raz wsadziÂł je do zmywarki, ktĂłrÂą potem Seunghyun w³¹czyÂł… Od tej pory starszy chÂłopak zacz¹³ pilnowaĂŚ, co biaÂłowÂłosy robi ze swoimi pracami.
Gdy piekli³ siê i z³oœci³, bo Seunghyun wrzuci³ przez przypadek jego bia³¹ bluzkê do prania razem z kolorami.
Po czym zawsze robiÂł mu wykÂład techniczny na temat jakiÂś tam wÂłaÂściwoÂści tkanin, ktĂłry po ktĂłrymÂś kolejnym razie Seunghyun znaÂł juÂż na pamiĂŞĂŚ, chociaÂż dalej nie rozumiaÂł z niego ani sÂłowa. Ale przez kolejne kilka praĂą staranniej oddzielaÂł ubrania.
Gdy czasem przychodzi³ do Seunghyuna do pracy by przynieœÌ mu lunch, i ch³opak nigdy nie wiedzia³ czy w pude³ku bêd¹ naleœniki, landrynki czy pianki.
Nocne zaÂłamania byÂły coraz rzadsze.
Seunghyun parokrotnie usiÂłowaÂł delikatnie wypytaĂŚ, czego Jiyong siĂŞ tak boi, jednak chÂłopak zawsze go jakoÂś zbywaÂł. A to znĂłw zgubiÂł projekt, a to potrzebowaÂł o³ówkĂłw, bo znikn¹³ mu piĂłrnik, i trzeba byÂło natychmiast jechaĂŚ kupowaĂŚ nowe…
To szczêœcie trwa³o pó³ roku.
Któregoœ dnia Jiyong znikn¹³. Nie by³o go, gdy Seunghyun wróci³ z pracy, mimo ¿e koùczy³ zajêcia wczeœniej.
W pierwszej chwili nie zmartwiÂł siĂŞ zbytnio. W koĂącu chÂłopak byÂł juÂż dorosÂły.
Ale by³o coraz póŸniej i wci¹¿ nie przychodzi³.
UsiÂłowaÂł siĂŞ do niego dodzwoniĂŚ siedem razy, zostawiajÂąc mu trzy wiadomoÂści, ale Jiyong nie odpowiadaÂł.
Seunghyun nie spa³ ca³¹ noc.
Ale Jiyong wróci³ nastêpnego dnia po po³udniu. Cicho, tak jak zwykle z zajêÌ, rzucaj¹c blok w k¹t i od razu zwin¹³ siê w k³êbek przed telewizorem. Powiedzia³, ¿e by³ u siostry.
Nie k³ócili siê. Rozmawiali spokojnie, a Jiyong obieca³, ¿e nastêpnym razem zostawi wiadomoœÌ, albo, chocia¿ odbierze telefon.
Jednak w nocy znĂłw pÂłakaÂł.
Tyle, ¿e tym razem by³o inaczej. £ka³ i rzuca³ siê w histerii, bij¹c piêœciami ³ó¿ko, poduszkê, a w koùcu i Seunghyuna, wyj¹c rozpaczliwie, ¿e on siê nie zgadza, boi siê, nie chce, ¿e tak nie powinno byÌ.
A Seunghyun znosiÂł to wszystko, przyjmowaÂł ciosy, nawet nie starajÂąc siĂŞ zasÂłoniĂŚ, i tylko go tuliÂł i uspokajaÂł tak jak zwykle. To nawet nie bolaÂło, Jiyong w koĂącu byÂł drobny i nie miaÂł tak wiele siÂły…
W koĂącu jednak zÂłapaÂł jego delikatne dÂłonie, szepczÂąc spokojnie ‘doœÌ’.
Zacz¹³ je delikatnie ca³owaÌ, i znów przyci¹gn¹³ do siebie uspokajaj¹c go, tak jakby uspokaja³ dziecko. Nagle uœwiadomi³ sobie, jak wyraŸnie czuje jego ¿ebra przez materia³ koszulki, jak bardzo ch³opak zmizernia³ w ostatnich dniach.
ZbesztaÂł sam siebie w myÂślach, Âże nie zauwaÂżyÂł tego wczeÂśniej. MusiaÂł o niego lepiej zadbaĂŚ, przecieÂż w koĂącu…

Ale rano byÂł taki jak zwykle. UÂśmiechaÂł siĂŞ, cieszyÂł z byle czego, z typowÂą dla siebie radoÂściÂą dziecka.
I znĂłw byÂło jak wczeÂśniej, chociaÂż nocne ataki z powrotem siĂŞ nasiliÂły.
Jiyong jednak wci¹¿ nie chcia³ powiedzieÌ, o co chodzi.
Miesi¹c póŸniej Seunghyuna obudzi³ wrzask.
Jiyong staÂł na drugim koĂącu pokoju, patrzÂąc na niego rozszerzonymi ze strachu oczami, i oddychaÂł spazmatycznie.
“Kim… ja… ty… co…” pojĂŞkiwaÂł, nie bĂŞdÂąc w stanie uÂłoÂżyĂŚ jednego zdania. Po chwili osun¹³ siĂŞ po Âścianie i zwin¹³ w k³êbek, pÂłaczÂąc rozpaczliwie.
Seunghyun zaraz znalazÂł siĂŞ przy nim, i przytuliÂł go mocno do siebie.
Tego dnia obaj zostali w domu, a Seunghyun nawet nie zadzwoniÂł do pracy by wymĂłwiĂŚ siĂŞ przeziĂŞbieniem czy czymkolwiek. MiaÂł teraz waÂżniejsze rzeczy na gÂłowie.
Min¹³ jednak prawie ca³y dzieù, zanim Jiyong przesta³ siê sztucznie uœmiechaÌ i, znów p³acz¹c, podsun¹³ ch³opakowi zadrukowan¹ kartkê.
Seunghyun przelecia³ szybko wzrokiem tekst. Z ró¿nych dziwnych, medycznych terminów uda³o mu siê zrozumieÌ jedno.
NowotwĂłr.
Teraz zrozumiaÂł, Âże to juÂż nawet nie tak, Âże Jiyong nie chciaÂł mu tego powiedzieĂŚ. On nie potrafiÂł tego wypowiedzieĂŚ.
Prze³kn¹³ nerwowo i wsta³. Obszed³ stó³, przy którym siedzieli, i bez s³owa wzi¹³ ch³opaka na rêce przytulaj¹c go do siebie mocno.
“Kocham ciĂŞ” powiedziaÂł cicho. “Kocham.”
NiektĂłrzy mĂłwiÂą, Âże sÂłowa powtarzane czĂŞsto, tracÂą na wartoÂści. Ale Seunghyun postanowiÂł, Âże bĂŞdzie mu to od teraz mĂłwiÂł codziennie. Co chwilĂŞ. Kiedy tylko siĂŞ da.
Nie mĂłgÂłby znieœÌ myÂśli, Âże nie zd¹¿yÂłby mu tego powiedzieĂŚ… albo, Âże powiedziaÂłby mu to zbyt maÂło razy.
Jiyong, z trudem, ÂłamiÂącym siĂŞ gÂłosem wyjaÂśniÂł, Âże z tym siĂŞ juÂż nic nie da zrobiĂŚ. ÂŻe to taki, co go juÂż nie zoperujÂą. ÂŻe on juÂż moÂże tylko…
Seunghyun nie pÂłakaÂł. Tylko czuÂł jakby… pĂŞkaÂło coÂś w Âśrodku niego. MiaÂł ÂświadomoœÌ, Âże Jiyong wiedziaÂł to wszystko juÂż przy ich pierwszym spotkaniu.
A nastĂŞpnego dnia Jiyong znĂłw ÂśmiaÂł siĂŞ jak zawsze.

MijaÂły dni, a Seunghyun znienawidziÂł swojÂą pracĂŞ. NienawidziÂł tego, Âże musiaÂł spĂŞdzaĂŚ w niej czas, ktĂłry mĂłgÂłby poÂświĂŞciĂŚ dla Jiyonga. Nie wiedziaÂł ile go im zostaÂło. Rok, dwa, a moÂże miesiÂąc. MoÂże tydzieĂą.
Jiyong przestaÂł rozjaÂśniaĂŚ wÂłosy i powoli byÂło w nich coraz wiĂŞcej czerni.
Ale Seunghyun zacz¹³ znajdowaÌ coraz wiêcej bia³o-czarnych w³osów na poduszce i w ³azience. Te cudowne, miêkkie w³osy.
Jiyong dosta³ histerii, gdy przy czesaniu zaczê³y wypadaÌ ca³ymi pasmami. A Seunghyun tylko go tuli³ mocno do siebie, powtarzaj¹c jak bardzo go kocha, i jaki wci¹¿ jest piêkny, bez jêkniêcia przyjmuj¹c s³abe ciosy, mimo ¿e klatkê piersiow¹ mia³ ju¿ ca³¹ w siniakach.
Coraz wiĂŞcej czasu spĂŞdzali w szpitalu – Seunghyun jechaÂł z nim, gdy tylko mĂłgÂł, a w koĂącu takÂże i kiedy nie mĂłgÂł.
WkrĂłtce grzecznie go poproszono o odejÂście z pracy. Nie przej¹³ siĂŞ tym zbytnio – jemu i tak juÂż nie zaleÂżaÂło.
Jiyong mĂłwiÂł, Âże nie powinien rezygnowaĂŚ z jego powodu. ÂŻe przeprasza go za wszystko, Âże jest ciĂŞÂżarem, Âże nie powinni byli tak…
Seunghyun go uciszaÂł i znĂłw powtarzaÂł, Âże go kocha i tak ma byĂŚ.

W ktĂłrymÂś momencie Jiyong zacz¹³ mieĂŚ halucynacje. ByÂły momenty, gdy nie rozpoznawaÂł Seunghyuna i uciekaÂł przed nim w dzikiej panice. Czasem wskakiwaÂł przeraÂżony na stó³, twierdzÂąc, Âże wszĂŞdzie sÂą jadowite wĂŞÂże. Raz rozdrapaÂł do krwi ramiona i szyjĂŞ, bo ‘mrĂłwki mu weszÂły pod skĂłrĂŞ’.
Nie pachniaÂł juÂż jabÂłkami ani cynamonem, a lekami i szpitalem.
Seunghyun kupiÂł elektryczny odÂświeÂżacz powietrza o ÂświÂątecznym zapachu.

Jiyong juÂż bez przerwy nosiÂł czapki. DotÂąd uzbieraÂł sporÂą kolekcjĂŞ, i teraz cieszyÂł siĂŞ przed lustrem kaÂżdego ranka, dobierajÂąc odpowiedniÂą kolorystycznie i stylowo do pogody, czy dnia tygodnia.

Tej nocy Jiyong nie pÂłakaÂł.
Jego palce… Jego piĂŞkne, smukÂłe, dÂługie palce, teraz wyglÂądaÂły dla Seunghyuna jak suche ga³¹zki, mogÂące siĂŞ zÂłamaĂŚ pod delikatnym naciskiem. TrzymaÂł jego dÂłoĂą ostroÂżnie i tak jak zawsze szeptaÂł jak bardzo go kocha, Âże jest z nim szczĂŞÂśliwy, Âże Jiyong jest wci¹¿ piĂŞknym motylem.
UÂśmiechaÂł siĂŞ jak zwykle.
“Kocham ciĂŞ” powiedziaÂł miĂŞkko.
Sunghyunowi ÂśniÂł siĂŞ motyl, ktĂłry odleciaÂł.
Rano Jiyong juÂż nie oddychaÂł.
A Seunghyun… Tylko wci¹¿ go do siebie tuliÂł i pÂłakaÂł, bo to coÂś w nim juÂż caÂłkiem pĂŞkÂło.

Ostatnio edytowany przez T.O.P (2010-04-25 18:08:05)